Իեն Գիլանը խոսել է Deep Purple-ի նոր ալբոմի մասին. «Սա կրկին զվարթ ռոքնռոլ է»
Բոլոր ժամանակների ամենաազդեցիկ խմբերից մեկը՝ Deep Purple-ը, արժանացել է երկրպագուների եւ քննադատների հիացական գնահատականներին վերջին «=1» ալբոմի համար, որը գովաբանվել է որպես «լեգենդար խմբի լիակատար վերածնունդ»:
2024 թվականի հուլիսի 20-ին թողարկված «=1»-ը Deep Purple-ի առաջին ալբոմն է կիթառահար Սայմոն ՄըքԲրայդի մասնակցությամբ։ Ըստ խմբի պաշտոնական կայքի՝ «=1» ուշագրավ վերնագիրը «խորհրդանշում է գաղափարը, որ մշտապես բարդացող աշխարհում ամեն ինչ ի վերջո պարզեցվում է մինչեւ մեկ միասնական էություն: Ամեն ինչ հավասար է մեկին»։
Խմբի լեգենդար ձայնը՝ Իեն Գիլանը, The Portugal News-ի հետ զրուցել է իրենց վերջին ալբոմի մասին:
Գիլանի խոսքով՝ Սայմոն Մըքբրայդը հայտնվեց ճիշտ ժամանակին, «որովհետեւ դա խմբին վերդարձրեց ավելի պարզ վերադաշնակումները»:
«Ես վաղուց սովորել եմ, որ պարզությունը հարթակ է վիրտուոզության համար։ Հիմա մենք Deep Purple-ին վերադարձնում ենք այն հիմնական ռիթմերը, որ ունեինք 60-ականներին, 70-ականներին եւ 80-ականներին: Սա կրկին զվարթ ռոքնռոլ է, ավելի նման է այն ռոքնռոլին, որով ես մեծացել եմ, քան Սթիվի (խնբի նախկին կիթառահար Սթիվ Մորս-խմբ.) ռոքնռոլը: Չեմ ուզում թյուրիմացություն լինի. ես բացարձակապես եւ միանգամայն հարգում եմ Սթիվ Մորսին, նա ֆանտաստիկ կիթառահար է, բայց ես համարում եմ, որ մեղեդու կառուցման նրա ընտրած ուղին շատ ավելի հեշտ էր գործիքային, քան դրա հիման վրա երգ գրելու առումով»:
Ազդեցիկ տեքստեր
Իենի հետ կիսվեցինք այն մտքով, որ նոր ալբոմի տեքստերը, վոկալն ու մեղեդիներն ավելի ազդեցիկ են դարձել։ Նա պատասխանեց.
«Դրա մասին ավելի ուշ մտածեցի: Ես ալբոմը որպես հանդիսատես կամ ունկնդիր չեմ լսել մինչեւ չավարտեցինք այն: Այնքան տարված հաճույք էի ստանում, վայելում գործընթացը: Աշխատանք չէր՝ մաքուր ուրախություն»:
Իեն Գիլանը ավելի մանրամասն բացատրեց խմբի ստեղծագործելու ընթացքը.
«Նախ՝ ես փորձում եմ համապատասխանեցնել ձայնը: Deep Purple-ի դեպքում դա բավականին դժվար է, քանի որ սկզբում գրում ենք երաժշտությունը, որը մենք անվանում ենք «backing track»՝ գործիքային ձայնագրություն: Իրականում դա գործիքային ձայնագրություն չէ՝ իսկապես երաժշտական ստեղծագործություն է, քանի որ Purple-ն առաջին հերթին գործիքային խումբ է: Այսպես ամեն ինչ ի մի է գալիս: Իսկ ես նստած մտածում եմ, որ ինչ-որ կերպ այս ձայնը պետք է հնչի այնպես, ասես սկզբից մեղեդին է եղել: Մինչդեռ մեղեդին դեռ չի էլ հորինվել։
Խմբի առաջին օրերին, երբ չգիտեինք, թե ինչ ենք անում, նման վերադրումներ լինում էին, որովհետեւ բոլորն ասում էին՝ «գուցե այսպե՞ս երգես, գուցե այնպե՞ս երգես», իսկ ես ասում էի՝ «ես չեմ հեղինակը: Ու դա բնական չի հնչում»: Պայմանավորվեցինք, որ ամեն մեկն իր մասը գրի»։
Վոկալ
Հարցին, թե որն է իր ձայնն այդքան երիտասարդ պահելու գաղտնիքը, Իեն Գիլանը պատասխանեց.
«Պետք է չկորցնես վերահսկողությունը։ Հին ասացվածք կա՝ կա՛մ կօգտագործես, կա՛մ կկորցնես: Ահա թե ինչու դասական կատարողները այդքան շատ են պարապում: Ուղեղի, մտքի արագությունը եւ մկանային հիշողությունը պահպանելու համար է: Մարմինը պետք է միշտ պատրաստ լինի նրան, թե ինչ է պահանջելու միտքը: Պետք է բացարձակապես պատրաստ լինի գործելու: Իսկ երգիչը պետք է որովայնի մկանների ուժ ունենա: Ինձ այդտեղից էներգիա է պետք, այդ պատճաոով ստոծանու համար շատ վարժություններ եմ անում»։
«A Bit on The Side»՝ «Մի քիչ կողքից»
Իեն Գիլանը «A Bit on The Side»-ը նկարագրեց որպես «երկու գաղափարների միախառնում, որոնք դարձան մի երգ:
«A Bit on The Side»-ը երգ է քաղաքականություն ներխուժած լրագրողների մասին, եւ ես ասացի. «եթե ինձ խնդրեք պատասխանել քաղաքականությանը վերաբերող այս կամ այն հարցին, պետք է ենթադրեք, որ հակվում եմ դեպի ձախ, աջ կամ ինչ-որ տեղ մեջտեղում եմ, որովհետեւ այդպես եք տեսնում, այդպես եք հասկանում իմ պատասխանը»:
«Ես մեծացել եմ մի ընտանիքում, որտեղ մայրս ու հայրս մի քիչ ձախ ու մի քիչ աջ էին, եւ անընդհատ վիճում էին, երբեք ոչ մի բանի շուրջ համաձայնության չէին գալիս։ Նույնիսկ եթե դիմացինը ճիշտ լուծում ունենար, չէին համաձայնի, որովհետեւ դա մյուսն էր ասում։ Սա մոլեռանդություն է, դոգմա, տոհմային քաղաքականություն, ես դրան չեմ հավատում եւ ասել եմ այն ժամանակ, ասել եմ 20, 30 տարի առաջ. իմ քաղաքականությունը աջ կամ ձախ չէ, իմ քաղաքականությունը վերև ու ներքեւ է, ներս կամ դուրս, հետեւ կամ առաջ, մի փոքր կողքից կամ մոտակայքում»:
«Սա նաեւ գիշերային կյանքի փառաբանում է. ես շատ եմ սիրում մարդկանց, որոնք աշխատում են ամբողջ գիշեր, մարդկանց, որոնք աշխատում են մեզ զվարճացնելու համար, աշխատում են մեր կյանքը փրկելու համար՝ բժիշկներ եւ բուժքույրեր, ոստիկաններ, տաքսու վարորդներ, դերասաններ, մատուցողներ, մարդիկ, որոնց 60-ականներին հանդիպում էի գարեջրատներում առավոտյան ժամը երկուսին, երբ ավարտում էինք աշխատանքն ու նստում էինք այնտեղ, ծխում ու մեր կիթառներով բլյուզ նվագում:
Ինձ վրա հսկա տպավորություն թողեց դուրս գալ գիշերվա մեջ, դուրս գալ հետվիկտորիական պատշաճ վարքագծից, որտեղ ամեն ինչ իր տեղում էր, ակնկալվում էր, որ պետք է կրթության ստանաս եւ անես այն, ինչ քեզնից սպասում են։ Ես սովորեցի գնահատել, սովորեցի տեսնել, որ կյանքում կա ստեղծագործական կողմ: Ես տեսա, որ այստեղից է բխում ողջ ուրախությունն ու էներգիան, մինչդեռ մնացած աշխարհը մոխրագույն էր՝ քաղաքականությունից մինչեւ կրթություն եւ կառավարություն»։
«If I were you»՝ «Եթե քո տեղը լինեի»
«Այս մեկն ինքնաբուխ էր։ Գրելուց հինգ րոպե անց ես երգեցի այն: Դրա համար ոչինչ չէի ծրագրել։ Երեք երգ կար, որոնք շատ արագ ստացվեցին։ «Sharpshooter»-ը, հետո «If I were you» եւ «I’ll Catch You»: Դրանք գրվել են ստուդիայում հինգ րոպեում։ Ասես պարզապես գիտակցության հոսք լիներ: Անշուշտ, դրանք զտվել ու կարգի են բերվել հետագա օրերին, բայց հիմնական մասը գրվել է գրեթե ակնթարթորեն:
Սա սիրո եւ դավաճանության տիպիկ պատմություն է. կա մեկը, որին սիրում եք, եւ միաժամանակ մեկը, որ դավաճանել է ձեզ: Փորձում եք մեկտեղել այդ երկուսը, քանի որ դա շոկ է եւ չափազանց ծանր, քանի որ այդ ամենը տեղի է ունենում ձեր վերահսկողությունից դուրս, դուք դա չէիք սպասում: Չէիք տեսնում, թե ինչ էր կատարվում, պարզապես կուրորեն սիրահարված էիք»։
Իեն Գիլանն իր խոսքն ավարտում է դրական տրամադրությամբ.
«Նոր ենք վերադարձել Հարավային Ամերիկայից եւ կրկին մեկնում ենք Եվրոպայում շրջագայելու: Հանդիսատեսը հրաշալի է. այնքան երիտասարդ եւ այնքան ոգեւորված մեր նոր երգերով»:
Թարգմանությունը՝ Մարիա Սադոյանի
Այս հոդվածը թարգմանվել եւ հրապարակվել է «Գալուստ Կիւլպէնկեան» Հիմնարկութեան աջակցությամբ: Հոդվածում արտահայտված մտքերը պարտադիր չէ, որ արտացոլեն «Գալուստ Կիւլպէնկեան» Հիմնարկութեան կամ Մեդիամաքսի տեսակետները: